Mín reynsla af úrræðum Reykjarvíkurborgar

Upprunalega birt á
http://www.rbhmmx.info/index.php/14-rettindi-fatladhra/8-min-reynsla

Mín reynsla af úrræðum Reykjavíkurborgar
Tuesday, 03 January 2012 21:37
Í framhaldi af svari Velferðarsviðs Reykjavíkurborgar í þessari frétt varðandi Albert Jensen.

http://www.pressan.is/Frettir/LesaFrett/attraedur-i-hjolastol-sveltir-sig-til-ad-motmaela-skertri-thjonustu---laeknir-segir-albert-urkula-vonar

Fyrst verður þú kæri lesandi að vita að ég er lamaður í höndum og fótum með C5 mænuskaða.

Félagsþjónusta Reykjavíkur ákvað árið 2010 að bjóða upp á svokallaða einstaklingsbundna þjónustusamninga. Þegar einstaklingur tekur svona samning þá fær hann fjármagnið fyrir þjónustunni/aðstoðinni sem hann á rétt á og ræður sjálfur hvar, hvenær og hvernig aðstoðin er ásamt því að stjórna hver veitir hana.

Þetta hljómar vel þar til farið er betur í saumana á samningnum og vinnulagi félagsþjónustunnar.

Fyrir ári síðan fékk ég svona samning fyrir hluta af þeirri aðstoð sem ég nota. Ástæðan fyrir því að ég vildi aðeins fá einstaklingsbundinn þjónustusamning fyrir hluta af þeirri aðstoð sem ég þarf á að halda var að mér bauðst samningur sem hefði þýtt minni þjónusta í heildina en ég hafði fyrir og var óraunhæfur miðað við mitt daglegt líf. Ég sá þó ákveðið tækifæri að hluti aðstoðarinnar væri undir minni stjórn með því að hafa alla vega meiri stjórn á þrifum, liðveislu og matarinnkaupum.

Ég var búinn að fá nóg af miklum starfsmannaskiptum, tillitsleysi, óskilvirkni og það að aldrei var haft samráð við mig. Í samningnum sem mér bauðst var gert ráð fyrir liðveislu (30 tímum), búðarferð (4 tímum) og heimilisþrifum (14 tímum) á mánuði. Ég réði fyrirtæki til að sjá um að aðstoða mig og ég er virkilega ánægður með þá aðstoð sem þau veita því þau eru mjög sveigjanleg og hafa mjög gott starfsfólk.

En þátt fyrir ánægju mína með að hafa meiri stjórn á ákveðinni aðstoð þá neyðist ég til að segja samningnum upp og fara aftur inn í kerfi sem má færa rök fyrir að sé í raun dýrara fyrir samfélagið og ég er óánægður með. Ástæður fyrir óánægju minni á hefðbundinni þjónustu eru m.a.þessi atriði: Ef það koma upp veikindi hjá starfsfólki þá kemur oft enginn í staðinn, ef ég þarf að breyta tíma þá er það mjög erfitt eða ómögulegt, ég fæ ekki að ráða hvaða fólk kemur til mín, ef þrif bera upp á frídegi þá falla þau niður og margt annað í þessa átt.

Ástæðan fyrir því að ég neyðist til að segja samningnum upp er sú að ég hef ítrekað bent á og gefið rök fyrir því að fjárhæðin sem ég fæ er allt of lág en ég fæ bara þau svör að þau megi ekki hækka fjárhæðina.

Launataxtinn sem miðað er við er rétt undir 1.200 kr plús orlof 10,17% og launatengd gjöld 23,67% og gerir samtals um 1.600 kr fyrir hvern tíma í dagvinnu á meðan einkafyrirtækin eru að taka kringum 3.000 kr á tímann. Þetta þýðir í raun að ég fæ mun færri tíma en samningurinn gerir ráð fyrir

Það sem vantar þarna inn er meðal annars eftirfarandi:

Launataxti er of lágur, hann miðast t.d. við starfsöryggi sem ekki er í boði hjá einkafyrirtæki.

Ekki var gert ráð fyrir uppbótum og eingreiðslum sem starfsmenn borgarinnar fá.

Það vantar að gera ráð fyrir veikindum.

Ekki er gert ráð fyrir námskeiðum og þjálfun sem borgarstarfsmenn fá.

Það vantar algerlega umsýslugjald, það kostar að standa í launaskilum, útreikningum, afleysingum, ráðningum, auglýsingum og öðru sem atvinnurekandi þarf að gera.

Tímarnir eru reiknaðir sem tímar til notenda en ekki raunverulegir tímar, það er t.d. ekki gert ráð fyrir kaffitímum og pásum fyrir starfsfólk.

Einnig hefur mér verið neitað um fleiri tíma þrátt fyrir að ég gefi fullnægjandi rök fyrir aukningu. Dæmi um það er að mér er úthlutað einum klukkutíma á viku fyrir matarinnkaup.

Ég hef sem sagt einn „klukkutíma" eða 1600 kr til að:

Taka á móti starfsmanni fara yfir hvað vantar, klæða mig, fara í bílinn, keyra í búð(ir), versla (fyrir heila viku), borga, fara í bílinn, keyra heim, klæða mig úr og ganga frá innkaupunum.

Núna um áramótin þegar ég fékk enn einu sinni að vita að það mætti ekki bæta samninginn neitt þá gat ég ekki haldið áfram og varð að segja honum upp. Mér var þá tilkynnt að það væri ekki sjálfsagt að ég fengi strax liðveislu þegar ég færi aftur í fyrra kerfið, fólk væri að bíða jafnvel í heilt ár vegna þess að það má ekki ráða nýtt fólk. Þetta hljómar fyrir mér eins og nokkurs konar hótun um að ég verði að sætta mig við stöðuna eins og hún er í dag því annars gæti hún orðið verri.

Mín reynsla af aðstoð frá Reykjavíkurborg sem ég stjórna ekki sjálfur er eftirfarandi:

Biðin eftir aðstoð er oft löng og ég get lítið gert á meðan. Ég bíð oft í hálftíma, klukkutíma jafnvel tvo tíma til að fá aðstoð við allt frá einföldustu hlutum eins og að fá mér mat eða drykk, til aðstoðar við áhugmál mín eins og plönturækt og ýmsa handavinnu. Allir sem þekkja mig vita að ég elska að finna upp eða skapa eitthvað og ég get það vel ef ég fæ góða aðstoð.

Iðulega þegar komið er til mín er stöðugur ófriður vegna vinnusíma starfsfólks sem þarf að sinna mörgum í einu. Starfsfólk er líka misviljugt og/eða hæft til að aðstoða mig. Eins er mikið stress og ýtt á mann að vera snöggur og oft hlaupið frá matseldinni og öðrum verkum í miðju kafi.

Inn á heimili mitt koma reglulega um 30 manns frá borginni. Ég er alltaf að reyna að kenna hvernig ég vil hafa mitt heimilishald og hvernig ég vil að gengið sé um og frá, til dæmis eru teflon pönnur skemmdar, sápum sóað, gengið frá hlutum á vitlausa staði ofl. Þetta gerist t.d. þegar starfsfólk nær ekki eða nennir ekki vegna álags að læra á mig og ég treysti óvart á það að fólk kunni á mig. Svona litlir hlutir geta einmitt skipt miklu máli þegar maður hefur svo litla stjórn yfir sínu eigin lífi.

Er þetta réttlátt?

Er það von að fólk sé farið að svelta sig til dauða?

Ég er að verða þrítugur á þessu ári og hugsa með hryllingi til þess að verða kúgaður næstu 50 árin ef ég næ sama aldri og Albert Jensen nágranni minn sem ætlar að svelta sig til dauða vegna skyldra aðstæðna. Það er bara ekki ennþá búið að brjóta mig eins mikið niður.